کاوش موضوع ضایعه نخاعی

آسیبِ نخاعی یا آسیب طناب نخاعی (به انگلیسی: Spinal Cord Injury) یا (SCI)، آسیبی است که موجب تغییرات موقتی یا دائمی در عملکرد نخاع شود. نشانگان چنین آسیبی ممکن است شامل از دست رفتن عملکرد ماهیچه‌ای، حسی یا خودمختاری در بخش‌هایی از بدن که زیر ناحیۀ آسیب‌دیده‌اند شود. آسیب، ممکن است در هر سطح از نخاع صورت گیرد و ممکن است کامل باشد: بدین صورت که تمام عملکردهای حسی و ماهیچه‌ای در قطعات خاجی پایین‌تر از بین رود، یا ممکن است این آسیب ناکامل باشد: یعنی هنوز برخی از پیام‌های عصبی قادر به سفر کردن از قسمت آسیب دیده، تا قطعات خاجی نخاع S4-5 می‌باشند. براساس مکان و شدت آسیب دیدگی، نشانگان متنوعی، از کرختی گرفته تا فلج کامل، شامل بی‌اختیاری مدفوع و ادرار ممکن است پدیدار شوند. پی‌آمدهای طولانی مدت چنین آسیب‌هایی نیز دامنۀ وسیعی دارند، از بازیابی کامل گرفته تا فلج دائمی چهاراندام (کوادریپلژی یا تتراپلژی) یا پاراپلژی. عوارضش ممکن است شامل آتروفی ماهیچه‌ای، از دست رفتن کنترل حرکت ارادی، اسپاسم، زخم بستر، عفونت‌ها و تنگی تنفسی شود. در بیشتر موارد، آسیب ناشی از ترومای فیزیکی چون تصادف رانندگی، زخم گلوله، سقوط، یا آسیب‌های ورزشی است، اما ممکن است ناشی از دلایل غیر-ترومایی چون عفونت، جریان ناکافی خون، و تومورها باشد. کمی بیش از نیمی از آسیب‌ها، بر روی مهره‌های گردنی اثر می‌گذارند، در حالی که ۱۵٪ از این آسیب‌ها در هرکدام از مهره‌های سینه ای، مهره‌های مرزی بین مهره‌های سینه‌ای و کمری، یا فقط در مهره‌های کمری رخ می‌دهند. تشخیص اغلب براساس نشانگان و تصویربرداری پزشکی است. تلاش‌ها برای پیشگیری از SCI شامل اقدامات فردی چون استفاده از تجهیزات ایمنی و اقدامات اجتماعی چون قوانین ایمنی در ورزش، ترافیک و ارتقاء تجهیزات می‌باشد. درمان با محدود کردن نخاع جهت جلوگیری از حرکت بیشتر آن و حفظ فشار خون کافی شروع می‌شود. فایده ای در استفاده از کورتیکواستروئیدها یافت نشده. سایر مداخلات براساس موقعیت و گستره جراحت، از استراحت روی تخت تا جراحی متغیر است. در بسیاری از موارد، آسیب‌های طناب نخاعی نیازمند درمان فیزیکی و کاری است، به‌خصوص اگر با فعالیت‌های زندگی روزمره تداخل کند. در ایالات متحده، سالانه حدود ۱۲٬۰۰۰ نفر از آسیب نخاعی جان سالم بدر می‌برند. رایج‌ترین گروهی که تحت تأثیر چنین آسیب‌هایی قرار می‌گیرند، مردان بزرگسال اند. از میانه‌های سدۀ بیستم میلادی، در مراقبت SCI پیشرفت‌های بزرگی صورت گرفته‌است. پژوهش‌ها در مورد درمان‌های بالقوه شامل این موارد اند: کاشت یاخته‌های بنیادی، مواد مهندسی‌شده برای پشتیبانی از بافت، تحریک نخاعی اپیدورال، و اسکلت‌های خارجی رباتی.... بیشتر در ویکی پدیا